O kendo
Kendo jest japońską odmianą szermierki sportowej, prowadzonej przy użyciu mieczy bambusowych. Jest zarazem jedną z japońskich sztuk walki określanych wspólnym mianem budo.
Głównym celem treningu kendo jest, poprzez ćwiczenia fizyczne, dążenie do kształcenia umysłu i ciała oraz rozwoju osobowości. W Japonii, skąd pochodzi, jest postrzegane jako "sztuka walki na całe życie", jako że można je uprawiać w każdym wieku. Jest również najpopularniejszą w Japonii dyscypliną nauczaną w szkołach, prywatnych dojo, a także szeroko uprawianą wśród funkcjonariuszy służb mundurowych. Kendo jako sztuka walki wywodzi się bezpośrednio z bojowej szermierki samurajskiej, której historia sięga XI wieku. Różne jej szkoły i formy rozwijały się aż do połowy XIX wieku, kiedy to wprowadzono zakaz noszenia mieczy przez samurajów. W początkach XVII wieku do treningu zaczęto stopniowo wprowadzać ochraniacze i miecze ćwiczebne, pozwalające na zadawanie pełnych ciosów, a tym samym na toczenie bezkrwawych pojedynków. Trening prowadzony przy użyciu ostrych mieczy stalowych na to nie pozwalał. Zastosowanie mieczy ćwiczebnych, najpierw drewnianych, a z czasem elastycznych konstrukcji bambusowych oraz solidnych protektorów, wzorowanych na zbroi samurajskiej, pozwoliło ćwiczyć bardziej dynamicznie i toczyć walki sparingowe. Wprowadzone z czasem regulaminy treningu szły w kierunku ograniczania dopuszczalnego obszaru zadawanych cięć, a także eliminacji technik zagrażających bezpieczeństwu walczących. Zasady ćwiczeń wprowadzone wtedy, ewoluując, dały podwaliny temu, co dziś znamy jako kendo. Do dziś kendo jest cenione ze względu na swoją bezkontuzyjność, dzięki czemu może być uprawiane zarówno przez dzieci, jak i osoby starsze bez ryzyka poważnych urazów. Specjalnie zaprojektowany sprzęt treningowy sprawia, że możliwa jest kontaktowa, dynamiczna walka bez ryzyka kontuzji. W kendo dozwolone są jedynie ataki na określone miejsca na ciele przeciwnika, zasłaniane przez ochraniacze. Są to cięcia w głowę, przedramię, tułów i pchnięcie w krtań. Aby atak został uznany za poprawny (ippon), musi spełnić odpowiednie kryteria. Jest to część koncepcji ki-ken-tai-ichi, co oznacza "jedność miecza, ducha i ciała". Cięcie powinno być wykonane właściwą częścią miecza z odpowiednią siłą, pracą ciała i okrzykiem. Oprócz tego, po akcji należy wykazać czujność i gotowość do dalszej walki. Tylko wtedy atak jest uznany za skuteczny. Ataki przypadkowe lub niezawierające wszystkich powyższych elementów nie są uznawane za prawidłowe. Dlatego w kendo ważne jest dążenie do perfekcji poprzez mozolne treningi, powtarzanie nawet drobnych szczegółów, a dyscyplina, wytrwałość i wysiłek włożone w ten proces przyczyniają się do rozwoju osobowości i charakteru ćwiczących. Dzisiaj kendo jest sportem uprawianym na szeroką skalę na wszystkich kontynentach, nadzorowanym przez Międzynarodową Federacje Kendo i odpowiednie federacje kontynentalne. W Japonii kendo jest najpowszechniej uprawianą dyscypliną, osiągającą 2 mln trenujących. W Polsce odnotowuje się około 500 ćwiczących, a na całym świecie liczba ta wynosi 5 mln. Bezkontuzyjność kendo połączona z jego walorami wychowawczymi oraz bogatą historią i tradycją każdego roku przyciąga coraz więcej pasjonatów chętnych spróbować swoich sił na drodze miecza. (na podstawie kendo.pl i materiałów własnych) |